अनेक मध्यमवर्गीय कुटुंब राहात असलेल्या अनेक मजली इमारतींची एक सोसायटी. त्यातील अनेक लहानशा ब्लॉकमधील एका ब्लॉकमध्ये आम्ही राहतो. पण असे दिसते की आमच्या सोसायटीमध्ये अगदी आवडीने राहणारे प्राणी - जे माणसांपेक्षा संख्येने कदाचित जास्तच असतील - मांजरी आणि बोके आहेत. नखे आत-बाहेर करण्याची क्षमता असलेल्या या चतुष्पादांना आमची कसलीच भीती नसल्याचे जाणवते - बहुधा त्या सिंह, वाघ, जंगली लिंक्स आणि चित्ते इत्यादींची मावशी असल्यामुळे असे असू शकेल. एका इंग्रजी म्हणीप्रमाणे यांना नऊ जन्मांचे आयुष्य एकाच वेळी लाभलेले असते म्हणे. त्यामुळेच त्या सर्वांना त्रास देतात, तरीही काही जणांना त्यांची मजा वाटते.
आमच्या गल्लीतील या मांजरींची आपापली राज्ये आहेत. तळमजला, पहिला आणि दुसरा मजला इथपर्यंत राज्याची सीमा असलेल्या मूषकहर्त्या फक्त फार भूक लागलेली असेल तरच लाइन ऑफ कंट्रोल पार करून इतर मजल्यांच्या स्वयंपाकघरांत दरोडा घालतात. गच्ची तर फक्त युवराज-युवराज्ञींसाठी राखून ठेवलेली जागा आहे, नाही म्हणायला जुन्या काळच्या संस्थानी मांजरी काही वेळा तिथे उन्हात डुलक्या घेण्यासाठी आणि स्वतःला चाटून साफ करण्यासाठी कधी-कधी जातात. काही बोक्यांनी आपल्या सोयीच्या अशा जागा शोधून ठेवल्या आहेत जिथे कदाचित उंदरांनासुद्धा जागा कमी पडत असेल, जसे वॉचमनचे केबिन, जिथे तो स्वतःसुद्धा मांजर-डुलकी काढत असावा. देवाच्या कृपेने आणि मायभवानीच्या आशीर्वादाने या सर्व मांजरींना
प्रत्येकी दोन स्वरयंत्रे मिळाली आहेत - एक गुरगुरण्यासाठी आणि दुसरे म्यांव करण्यासाठी - म्हणून स्वतःला स्वरकोकिला समजणाऱ्या काही मांजरी विशेष प्रसंगी रात्रीच्या वेळी "सूरसाधेना" करून सर्वांचे जागरण घडवतात.
स्वच्छतेचा आव आणणारे काही मांजरद्वेष्टे लोक आमच्यात आहेत ज्यांना या मांजरींनी केलेली घाण काही केल्या बघवत नाही. काहींना असेही वाटते की या मांजरींना हाकलून लावले पाहिजे. पण बहुतांश लोक शांतिप्रिय आहेत त्यामुळे ते त्रयस्थपणे बघत आहेत की मांजरींचे भवितव्य आहे तरी काय. पण मोठा प्रश्न हा आहे की मांजराच्या गळ्यात घंटा बांधणार कोण!