This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Albanian: Aspettando Natale General field: Art/Literary Detailed field: Linguistics
Source text - Albanian Aspettando Natale
Era seduto a metâ di via XX Settembre, quasi sotto il Ponte Monumentale. Chi é stato a Genova to sa di che sto parlando. Suonava il sassofono, una bella musica che invitava a ballare, sembrava uno dei paesi dell’est. Aveva ai piedi una ciotola in alluminio dove la gente ogni tanto buttava qualche moneta; suonava veramente bene: con un solo strumento, il sassofono, sembrava che suonasse un’intera orchestra. Stava li fino a notte fonda, ogni tanto faceva qualche pausa per prendere fiato poi di nuovo suonava con passione brani che ti facevano ballare sui marciapiedi lisci di graniqlia qenovese sotto i portici della strada anch’essi pieni di mosaici di inizio ’900. Gli alberghi intorno erano pieni di turisti di passaggio ma nessuno si lamentava del suonatore anzi qualcuno apriva la finestra per sentire meglio; ogni tanto si vedeva qualche coppia di ragazzi che iniziavano a ballare davanti at sassofonista il quale per incoraggiarti e per trattenerli piu a lungo alzava il volume mentre si creava attorno una piccola folla che sentiva contenta la bella musica molto invitante a ballare. Ad un certo punto un ragazeo e una ragazza si meftono a ballare un tango cfie, come si”c/ice, si balla cosi solo ne/ie strade di Parigi. II sassofonista era entusiasta al punto che non faceva piu pause, continuava a suonare brani uno pin bello deIl’aItro fino a coinvolgere altri danzatori mentre la piccola folla di curiosi stava bloccando il normale passaggio delle persone nella strada, come sempre molto affollata nel periodo pre-natalizio. Anche se Ie monete del suonatore dentro alia ciotola aumentavano sempre piu, lui aII’improvviso si fermo probabilmente per paura che qualche vigile intervenisse per disperdere Ie persone che si erano radunate attorno a lui, a quel punto tutti hanno z/efto un ”nooo!" d/sperato e qualcuno che si era appena messo a ballare superando la timidezza lo ha pregato di continuare buttando sempre pih monete nella cioto/a di alluminio e allora il sassofonista continuo contento del successo che stava ottenendo. Erano quasi Ie 22, la folla si stava diradando, Ie persone che si fermavano ad ascoltare erano sempre meno ed il sassofonista, dopo aver svuotato la ciotola, stava pensando di andare alla ricerca di qualche posto dove passare la notte perché con quello che aveva guadagnato quel giorno si poteva permettere di pagarsi una piccola pensione come faceva ogni tanto. All’improvviso si presentb un signore, ben vestito, alto, piuttosto magro, di eta non ben definita ma sicuramente oltre i 60 anni, che gli mise intasca una bancogota da 20 euro dicendogli solamente chs aveva voglia di sentire un po’ di musica tipo ballo liscio perché aveva avuto una giomataccia; il sassofonista non disse niente e cominciâ con un valzer lento ma motto profondo e malinconico. Nel frattempo in uno degli alberghi della stessa via una coppia di mezza etâ stava litigando
animatamente; parlavano in francese ma non erano entrambi di madrelingua; la signora, una bella donna un po’ in came, aveva anche un leggero accento di un qualche paese deIl’est cosi come molti stranieri che dopo il crollo del comunismo erano andati a vivere nelle cittâ europee. Ad un cedo punto della discussione lui Ie urlâ: “Se esci da quella porta non entri piu ed io sicuramente non verrâ a cercadi”. La signora rise sarcasticamente
dicendogli che quella era una frase che lui Ie aveva g a detto molte volte lui ripe t..e.t v.a
sempre quella stessa frase, prese il cappotto, mise al collo la soa bella sciarpa di lana e usci dalla camera. Appena fuori dalI'aIbergo, senza esserne consapevole, i piedi la condussero in direzione di una musica, quella bella musica che ai tempi del liceo ie piaceva tanto e grazie alla quale una volta, in coppia con un compagno di classe, aveva vinto, tra i seicento alunni della scuola, il primo premio per la coppia che ballava meglio
.... che bei tempi .... Erano cosi in sintonia che ballando sembravano un corpo solo, lui la guidava alla perfezione sulle onde della musica e lei ad occhi chiusi Io seguiva con piana fiducia ovunque lui la portasse, da una parte alI’aItra di quella sala vuota contomata solo dalle sedie occupate dagli studenti e dai professori di tutto il liceo. Lui e lei giravano velocissimi come due IibeIIuIe appiccicate una aIl'altra; l'unico momento in cui il ragazzo parlava era durante un passaggio che richiedeva di girare al contrario, quando lui la avvisava dicendo solo: “a sinistra” e lei come per magia Io seguiva sempre ad occhi chiusi senza esitare. In quei momenti erano al settimo cielo, si piacevano tanto forse davvero si amavano, ma Ie condizioni politiche delle due famiglie erano molto diverse e a quel tempo la loro unione non sarebbe mai stata possibile cosi la loro intesa ed armonia
cominciava e finiva li, nel ballo.
Intanto i suoi passi I’avevano portata sul marciapiede dove il sassofonista stava continuando a suonare Ie musiche chieste daII'uomo che nel frattempo si era appoggiato alla vetrina di un negozio e ascoltava con molto piacere e concentrazione; oltre a lui
c'era una coppia giovane che mangiava un gelato in due tenendosi abbracciati e muovendosi sorridendo at ritmo della musica, e c’era anche un clochard che muoveva lentamente la testa al ritmo della musica mentre si stava preparando a passare la notte li vicino dentro ai suoi cartoni. All’improvviso il sassofonista cominciâ a suonare to stesso valzer sulle cui note lei aveva vinto il premio quarantacinque anni prima in quella fredda sala riunioni che a volte diventava una sala da ballo nel suo paese; si guardâ intorno e vide che c’era un uomo che stava ascoltando appoggiato alla vetrina, to guardâ per un attimo e lui come per magia Ie si era intanto avvicinato chiedendole se voleva ballare, lei non ha capito ma improvvisamente si é trovata tra Ie sue braccia con la stessa sensazione di volare come tanti anni prima, portata dalle onde della stessa musica, sul marciapiede di
un paese che non era il suo, insieme ad uno sconosciuto. Era in estasi quando all’improvviso senti nella sua lingua: “sinistra”lei obbedi immediatamente prima ancora di capire se aveva avuto un’alIucinazione uditiva oppure se il cavaliere fosse il suo lontano amore del liceo; pronunciâ il suo nome: “Ylmi” e lui il suo soprannome:”sirena”.
La sera dopo sul telegionale regionale delle 20,30 il giornalista informava che un signore francese in viaggio verso un paese dell’est denunciava la scomparsa di sua moglie dandone la descrizione fisica: capelli brizzolati, pelle chiara ...
Translation - Albanian Duke pritur Krishtlindjet
Ishte i ulur në mes të rrugës XX Shtator, pothuaj nën Urën Monumentale. Kush ka qenë në Gjenovë e di se për çfarë po flas. Tingëllonte saksofoni, një muzikë e bukur që të ftonte në vallëzim, dukej sikur një nga vendet e lindjes. Kishte tek këmbët një tas alumini, në të cilin njerëzit herë pas herë hidhnin ndonjë monedhë; luante me të vërtetë mire, me një instrument të vetëm, saksofonin, dukej sikur ishte një orkestër e tërë. Rrinte aty deri natën vonë, herë pas herë bëntë dhe ndonjë pushim për të marrë frymë dhe pastaj sërish luante me pasion pjesë që të bënin të vallëzoje mbi trotuarët e lëmuar me zhavorr gjenovez nën portikët e rrugës, edhe ato plot me mozaikë të fillim viteve ‘900. Hotelet përreth ishin plot me turistë kalimtarë, por asnjëri nuk ankohej për instrumentistin, përkundrazi kishte nga ata që hapnin dritaren për ta dëgjuar më mirë; herë pas herë dalloje ndonjë çift të rinjsh që i’a merrnin vallëzimit përballë saksofonistit, i cili për t’i inkurajuar dhe për t’i mbajtur aty më gjatë e ngrinte volumin, ndërkohë që përreth tij krijohej një turmë e vogël, që dëgjonte me gëzim muzikën e bukur shumë ndjellëse për të vallëzuar. Në një moment, një djalë dhe një vajzë fillojnë të vallëzojnë një tango, siç thuhet, kërcehet kështu vetëm në rrugët e Parisit. Saksofonisti ishte i ngazëllyer aq sa nuk bënte më pushime, vazhdonte të luante pjesë njëra më e bukur se tjetra derisa arriti të përfshinte valltar të tjerë, ndërkohë që turma e vogël e kureshtarëve kishte bllokuar kalimin normal të njerëzve në rrugë, si gjithmonë e mbushur me njerëz në përiudhen para Krishtlindjeve. Edhe pse monedhat e instrumentistit brenda tasit të aluminit shtoheshin gjithmonë e më shumë, ai papritur e ndali muzikën, ndoshta nga frika se mos ndonjë oficer policie mund të ndërhynte për të shpërndarë njerëzit që ishin grumbulluar përreth tij, në atë çast të gjithë njëzëri thërriten një “Jooo!” të dëshpëruar dhe njëri që sapo kishte filluar të vallëzonte, duke e hequr turpin e luti të vazhdonte të luante duke hedhur gjthmonë e më shumë monedha në tasin e aluminit dhe atëherë saksofonisti vazhdoi të luante i lumtur me suksesin që po fitonte. Ishte ora pothuaj 22, dhe turma po zvogëlohej, njerëzit që ndalonin të dëgjonin ishin gjithmonë e më pak dhe saksofonisti, pasi boshatisi tasin, po shkonte në kërkim të një vendi ku të kalonte natën, pasi me atë që kishte fituar këtë natë mund t’ja lejonte vetes një bujtinë të vogël, siç bënte herë pas herë. Papritur, u paraqit një zotëri, i veshur mirë, i gjatë, disi i hollë, i një moshë të papërcaktuar mirë mbi të 60-at, i cili i futi në xhep një kartëmonedhë prej 20 euro duke i thënë vetëm se kishte dëshirë të dëgjonte pak muzike të llojit kërcim i lehtë pasi kishte pasur një ditë të keqe; saksofonisti nuk tha asgjë, filloi të luante një vals të lehtë, por shumë të ndjerë dhe melankolik. Në këtë kohë në një nga hotelet e të njëjtës rrugë, një çift në meso-moshë po grindej gjallërisht; flisnin në frëngjisht, por asnjëri prej tyre nuk e kishte gjuhë mëmë; zonja, një grua e bukur disi e mbushur, kishte një theks të lehtë të vendeve të lindjes, ashtu si shumë të huaj që pas rënies së komunizmit kishin shkuar të jetonin në qytete europiane. Në një pikë të diskutiminit ai i ulëriti: “Nëse del nga kjo derë, nuk kthehesh më dhe unë me siguri nuk do të vij të të kërkoj”. Zonja qeshi me sarkazëm duke i thënë që kjo ishte një shprehje që ai e kishte thënë disa herë tashmë, që ai e përsëriste shpesh këtë, mori pallton, vuri rreth qafës shallin e saj të bukur prej leshi dhe doli nga dhoma. Sapo u gjend jashtë hotelit, pa qenë e vetdijshme, këmbët e drejtuan drejt tingullit të muzikës, ajo muzikë e bukur që gjatë kohës së gjimnazit i pëlqente shumë dhe falë së cilës njëherë, në cift me një shok klase, kishte fituar, mes gjashtëqind nxënësve të shkollës, çmimin e parë për çiftin që vallëzonte më mirë…. çfarë kohësh të bukura…. Ishin kaq në sintoni që duke vallëzuar dukeshin një trup i vetëm. Ai e drejtonte në mënyre përfekte në valëzimet e muzikës, dhe ajo me sytë e mbyllur e ndiqte plot besim kudo ai ta drejtonte, nga njëri cep në tjetrin të asaj salle bosh e rrethuar vetem nga karriget e zëna nga studentet dhe profesoret e gjithë gjimnazit. Ai dhe ajo rrotulloheshin shumë shpejt si dy piliveska ngjitur me njëra -tjetren; i vetmi moment të cilin djali fliste ishte gjatë një pjesë në të cilën nevojitej të rrotulloheshe nga ana e kundërt, dhe ai e lajmëronte duke thënë vetëm “majtas”. Ajo si me magji e ndiqte gjithmonë me sytë mbyllur pa ngurruar. Në ato momente ishin në qiellin e shtatë, pëlqeshin shumë, ndoshta me të vërtetë duheshin, por kushtet politike të të dyja familjeve ishin të ndryshme dhe në ato kohë, bashkimi i tyre do të kishte qenë i pamundur…kështu mirëkuptimi dhe harmonia e tyre fillonte dhe mbaronte aty, në vallëzim.
Ndërkohë hapat e saj e kishin sjellë në trotuar ku saksofonisti vazhdonte të luante muzikën e kërkuar nga zotëria, i cili tani ishte mbështetur në vitrinën e një dyqani dhe dëgjonte… me shumë kënaqësi dhe vëmendje, përveç tij ishte dhe një çift i ri të cilët po ndanin mes tyre një akullore, duke qëndruar të përqafuar dhe duke lëvizur të buzëqeshur nën ritmin e muzikës. Ndodhej aty dhe një i pastrehë i cili levizte lehtë kokën nën ritmin e muzikës, ndërsa përgatitej aty afër brenda kartonave të tij prej letre. Papritur saksofonisti filloi të luante të njëjtin vals nën notat e të cilit ajo kishte fituar çmimin dyzet e pesë vite më parë në atë sallë të ftohtë mbledhjesh që ndonjëherë kthehej në sallë vallëzimi në vendin e saj, pa përreth dhe vuri re që ishte një burrë që po dëgjonte i mbështetur në vitrine, vazhdoi ta shikonte një copë herë dhe ai si për magji i ishte afruar ndërkohë duke e pyetur nëse dëshironte të vallëzonte, ajo nuk e kishte kuptuar, por paptritmas u gjend në krahët e tij më të njëjtën ndjesi fluturimi si shumë vite më përpara, e tërhequr nga valët e të njëjtës muzike, në trotuarin e një vendi që nuk ishte i saji, bashkë me një të panjohur. Ishte në ekstazë kur papritur dëgjoi në gjuhën e saj “majtas” të cilës iu bind menjëherë më përpara akoma se të kuptonte nëse kishte qenë një gabim dëgjimi apo kavalieri të ishte dashuria e saj e largët e gjimnazit, shqiptoi emrin e tij “Ylmi” dhe ai pseudonimin e saj: “Sirene”.
Natën e nesërme në telegazeten rajonale të orës 08.30 gazetari informonte që një zotëri francez në udhëtim drejt një nga vendet e lindjes denonconte zhdukjen e të shoqës duke e përshkruar atë fizikisht: flokë të thinjur, lekurë të hapur…
Përktheu nga Italishtja: Emarilda Leti
More
Less
Translation education
Master's degree - University of Tirana. Faculty of Foreign Languages
Experience
Years of experience: 10. Registered at ProZ.com: Jul 2022.
I am Emarilda Leti. I was born in Kurbin on 07 Dec 1989. I have
completed my studies in Italian Language, Literature, and Civilization. After completing my studies at the University of Tirana, I decided to turn back to my hometown. Actually, I live and work
in Lac, I have founded an organization and I am very happy about all the
achievements and changes it brings to the community. Thanks to my organization
I am familiar with educational problems related to our country, I am helping on creating a network of activists to improve the quality of life, preserving culture, human dignity, equality, and tolerance.
Portfolio