Als er één ding zeker is (of toch bewezen wordt door tal van onderzoeken) dan is het dat externe factoren (rijkdom, goede job, goede relatie) slechts een heel klein percentage innemen als het op geluk aankomt. De rest heeft te maken met onze genen, persoonlijkheid, en iets dat psychologen ‘hedonistische adaptatie’ of de ‘hedonistische tredmolen’ noemen. Een theorie die in de jaren ’70 ontstond, en stelt dat we allemaal een basisniveau van geluk hebben dat onveranderlijk is, wat er ook gebeurt. Als je die ene job of promotie krijgt, zal je even vieren en je extra goed voelen, maar die emoties zijn slechts tijdelijk. Al snel ga je terug naar datzelfde basisniveau van voordien. (HLN)

In 1971 introduceerden Philip Brickman en Donald Campbell het idee dat we ons in een hedonistische tredmolen bevinden; tevergeefs ons geluk zoekend in dingen die zich net buiten ons bereik bevinden: een betere relatie, een gemakkelijker baan, een mooiere auto.4 Het probleem is dat ons zenuwstelsel zich snel aanpast aan alles wat vertrouwd voor ons is. Als je die mooie auto eenmaal hebt, hoelang geniet je er dan van voordat je begint na te denken over het verbouwen van je huis? Uit onderzoeken blijkt dat loterijwinnaars uiteindelijk niet gelukkiger zijn dan niet-winnaars, en dat mensen die verlamd raken meestal weer net zo tevreden worden als hun lopende medemensen. Goed of slecht, we passen ons aan de gebeurtenissen in het leven aan. (Mindfulness en zelfcompassie (p. 29))