When my wife told me she was pregnant, I got that stomach-churning sensation that hits you on a plunging roller coaster. I was excited, yes, but... oh my God. Parenting was for, well, parents.
So here I stand, bug-eyed and sweating buckets like some poorly-drawn cartoon character, the question marks floating in the air around my head while I try to prepare myself for the complete care and responsibility of another living being besides my cat. I'm responsible for making sure this little human doesn't grow up and turn into a complete monster. If the child turns out a social moron-- my fault. If the babe can't find Luxembourg on the map, blame me for not providing a better education. They'll need therapy, and of course that will be on my head too. So many opportunities for wrong turns!
I remember the day my father sat me down and awkwardly told me about the birds and the bees; it was perhaps the most excruciating and embarrassing half hour of both our lives. I can't do that to another human being.
Maybe I'm getting a little ahead of myself here. I can do this, I say; I'll be a great father. My child will be reared a well-rounded, educated, upstanding citizen of the world, and he or she won't hate me.
And then I imagine the baby, still safe within the confines of my wife's belly, suddenly opening an alarmed eye as the thought enters his or her mind: "What if my dad just can't hack it? | Όταν η γυναίκα μου μου είπε ότι ήταν έγκυος ένιωσα να ανακατεύομαι, όπως στο τρενάκι του λούνα παρκ όταν κατεβαίνει με φόρα. Ενθουσιάστηκα, ναι, αλλά... Παναγία μου! Το μεγάλωμα των παιδιών είναι ...γι' αυτούς που έχουν παιδιά!
Να 'μαι λοιπόν, με γουρλωμένα μάτια, χύνοντας ιδρώτα με τους κουβάδες. Έμοιαζα με μια πρόχειρα ζωγραφισμένη γελοιογραφία, με τα ερωτηματικά να τριγυρίζουν στον αέρα γύρω απ' το κεφάλι μου καθώς προσπαθούσα να προετοιμαστώ για την πλήρη φροντίδα και ευθύνη για ένα άλλο ζωντανό πλάσμα εκτός από τη γάτα μου. Είμαι υπεύθυνος να φροντίσω να μεγαλώσει αυτό το πλασματάκι χωρίς να γίνει εγκληματίας. Αν καταλήξει ένα ηλίθιο ον της κοινωνίας, δικό μου το σφάλμα. Αν το παιδί δεν μπορεί να βρει τη Χιλή στο χάρτη θα φταίω εγώ που δεν του παρείχα καλύτερη μόρφωση. Θα χρειαστεί ψυχοθεραπεία και φυσικά θα 'χω κι αυτό στο κεφάλι μου. Τόσες πολλές πιθανότητες για σφάλματα!
Θυμάμαι τη μέρα που ο πατέρας μου μ' έβαλε κάτω και μου εξήγησε με αμηχανία πώς γίνονται τα παιδιά. Ήταν ίσως το πιο βασανιστικό και δυσάρεστο μισάωρο της ζωής μου και της δικής του. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό σ' ένα άλλο πλάσμα.
Ίσως προτρέχω λιγάκι. Θα τα καταφέρω, λέω στον εαυτό μου. Θα είμαι θαυμάσιος πατέρας. Το παιδί μου θα έχει καλή ανατροφή, μόρφωση, θα είναι ένας πολύγνωρος και ακέραιος πολίτης του κόσμου, και δε θα με μισεί.
Και τότε φαντάζομαι το μωρό, ασφαλές ακόμα μέσα στην κοιλιά της γυναίκας μου, να ανοίγει τα μάτια του ανήσυχο καθώς περνάει απ' το μυαλό του η σκέψη: «Κι αν ο μπαμπάς μου δεν τα βγάλει πέρα;». |